بیژن باران
۱- شروین حاجی‌پور؛ از عصر جدید تا گرمی
۲- دانشجویان گمنام موسیقی؛ به نام زن، به نام زندگی
۳- توماج صالحی؛ عصیان و اعتراض’
۴- کیهان کلهر؛ سرزنش «ضحاک»
۵- مهدی یراحی؛ سرودهای خبرساز
۶- داریوش اقبالی؛ با خشم ما چه می‌کنی؟
۷- سامان یاسین و رپرهای معترض؛ متهمان به محاربه
۸- همایون شجریان؛ تفنگت را زمین بگذار
۹- شاهین نجفی؛ شاح
۱۰- بهزاد عبدی؛ تهدید به استعفا
جنبش اعتراضی ایرانیان در سال ۱۴۰۱ تغییری مهم در موسیقی ایران رقم زد و چهره‌هایی را در معرض دید قرار داد که یا به شکل ناگهانی ظهور کردند و ستاره شدند و تا فتح مهم‌ترین جایزه موسیقی دنیا پیش رفتند، یا با وجود قدمت و شهرت، به دلیل جنس دیگری از فعالیت مورد توجه قرار گرفتند.
از این لحاظ، موسیقی ایران در قیاس با سینما و تئاتر، چیزی را تجربه کرد که حتی می‌توان به آن لقب «تحول» داد و به شکل بی‌سابقه‌ای عبور از جریان رسمی و تحت نظارت حکومت را وارد مرحله‌ای جدید کرد. اگر تا پیش از ۲۵ شهریور ۱۴۰۱، رپ اعتراضی متعلق به گروه سنی یا طبقه‌ای محدود بود، بعد از کشته شدن مهسا امینی بود که میلیون‌ها ایرانی با خوانندگان عصیان‌گر و معترض این سبک بیشتر آشنا شدند و حکومت از همه ابزار ممکن برای سرکوب آنها استفاده کرد.
از سوی دیگر مشخص شد جوانان مخالف حکومت در دانشکده‌های موسیقی حاضرند این خطر را به جان بخرند و ترانه‌هایی به معنای واقعی «انقلابی» را از طریق شبکه‌های اجتماعی به گوش مردم برسانند. از سوی دیگر هنرمندان موسیقی مقیم خارج از ایران با بهره‌گیری از امتیاز آزادی توانستند نقش پررنگی در کنار هنرمندان سایر رشته‌ها بازی کنند و حتی در تجمع‌های اعتراضی شهرهای مختلف دنیا از دیگران سبقت بگیرند.