هنگامه هویدا
اما چه چیز هراس‌انگیز تر از چهره‌ی مهیب کودک‌کشی!
امتداد آن رشته که از کودک‌کشی در زندان‌های دهه شصت رسید به کودک‌کشی در سوریه و سرانجام دوباره کودکشی در خیابان‌ها و پس‌کوچه‌های ایران! فاجعه کودکشی‌ای که در تاریخ معاصر نظیرش را در مخوف‌ترین حکومت‌ها نمی‌توان سراغ گرفت!
رمز واژه را به خاطر بسپارید، آنها که کودکان را می‌کشند چشمانی ترسناک دارند، ترسیدن از قبح یک رذالت مساوی با انفعال نخواهد بود… باید ترسید تا نترسید! باید ترسید و نترسید… چاره‌ای نیست!
بله او چهره‌ای ترسناک دارد، چهره‌ی او زبان گویای حکومتی‌ست که کودکان را سلاخی می‌کند،
او مرا یاد کودکان کشته شده در تمام این سال‌ها می‌اندازد، یاد رذالتی که از آن افزون‌تر نمی‌توان یافت: کودک‌کشی!
بله! ترس خطرناک است! از ترس مردم بترس!