من هیچ چیز را از یاد نمی‌برم، نه قتل مهسا امینی را، نه آبان ۹۸ را، نه آن آدم‌کش را که در تلویزیون قهرمان اعلام شد، نه قتل آن هم آدم را در هواپیما که با دو شلیک موشک دو بار کشتند، نه قایق کیان را که هنوز دارد کار می‌کند، نه هزاران دیگر را و نه جنایات دهه ۶۰ را که کودک بودم و هیچ رسانه‌ای جز همان تلویزیون تباه نبود که همه چیز را عادی نشان می‌داد اما همان وقت هم با وجود کودکی‌ام می‌دانستم که پسر ۱۸ ساله در کوچه‌ی ما کشته شده بود نه در جنگ با عراق، در جنگ با آنان که از جوانیِ انسان‌ها و از انسان‌ها وحشت داشتند و هنوز هم دارند، نمی‌بینی که هنوز و هر روز دارند جوان می‌کشند؟ من نه فقط یک زن نه فقط یک شاعر، من ایرانم و تو هم که هیچ‌کدام را فراموش نکرده‌ای، نه فقط یک انسان، تو خود ایرانی، ما همگی وطن هستیم، وطن چیست غیر از همین جمعیتی که حافظه‌ی مشترک دارند؟
مریم جعفری آذرمانی