مهناز محمدی
در بزنگاه های انسانی، اعم از حوادث طبیعی، رویدادهای اجتماعی عظیم، جنگ‌ها و انقلاب ها جامعه با تعداد قابل توجهی انسان ِ آسیب دیده ی بجا مانده از آن حادثه/ رویداد روبروست که نیازمند حمایت و مراقبت اجتماع بشری هستند تا بتوانند آن ” نهایت ِ سهمگین ” ، آن گردنه ی دردناک را طی کنند و به زندگی برگردند.
و ما،
مردمان ِ ایران‌زمین
در پنج ماه اخیر یک خیزش انقلابی عظیم را آغاز کرده ایم و همانطور که همگی بخوبی می دانیم این خیزش آسیب دیدگان زیادی ( تا به امروز ) داشته، و حمایت ملت از آنها ( تا قوی‌تر از قبل برخيزند ) یک مسئولیت اجتماعی، ملی، و انسانی ست. چراکه این عزیزان بجای همه ی ما چنین هزینه هایی را پرداخت کرده اند و این مهم ( حمایت از آنها ) می بایست جزو اولویت های تشکل های مردم نهاد باشد.
و همانطور که هر پزشکی در آستانه ی شروع کار حرفه ای اش سوگند میخورد به تمامی انسانها فارغ از جنسیت، نژاد، گرایش های سیاسی و مذهبی یاری رساند، و نجات جان و زندگی انسانها اولویت اش باشد، به همان ترتیب هر انسانی که رویای زندگی بهتر، برابری و کشوری امن و حکومتی سالم را در سر دارد می بایست پیش از اینکه خود را برای داشتن ِ اینها محق بداند در پیشگاه وجدان اش سوگند یاد کند برای کمک و حمایت از قربانیان ِ آزادی از هیچ کوششی فروگزار نکند.
که:
بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی
و این حس ِ مسئولیت نسبت به آسیب دیدگان ِ خیزش های فرهنگی/ انقلابی نشان از بلوغ ِ آن مردمان و درنهایت امید به تحقق آن رویای روشن دارد.
.
.
.
این یک دعوت از ایرانیان ِ سراسر دنیا برای پیوستن به یکدیگر درجهت یاری رساندن به این قربانی های خاموش، این سربازان آزادی ست. بخصوص ” بی چهره ها “، آنان که بیشترین هزینه ها را در سکوت و ظلمت پرداخت کرده اند و تعداد نامعلومی از آنها در شرایطی بحرانی بسر می برند.
که اگر یک انقلاب نتواند از آنهاییکه هزینه داده اند مراقبت کند همیشه در خطر خواهد بود، خطر ِ کمرنگ شدن ِ انسایت و زوال ِ آزادیخواهی.
منتظر نباشیم انقلابی بشود، دادخواهی ای اتفاق بیفتد، و یک مدال حلبی بر سینه ی نحیف ِ این سربازان ِ آزادی کوبیده بشود ( اگر تا آنزمان زنده مانده باشند!) که سربازان ِ آزادی به زندگی نیاز دارند و جز با حمایت ِ انسانی ما به زندگی برنخواهند گشت.
دست تان را می فشاریم
و امید
این آخرین سنگر ِ انسانیت به ما می گوید ” ما می توانیم “.